On 6 December 2007 Poppe re-enacted ‘Lips of Thomas’, Marina Abramović’s iconic performance dating back to 1975).

This project took place behind closed doors in the frame of a Master of Arts-research project.

Poppe’s intentions were not to claim this work as his own — on the contrary: full credits were given to the artist and re-enacting was considered ‘an exercise in historic reconstruction’ and ‘a respectful tribute’ to M. Abramović.

Location: theatre stage @ Troubleyn / Laboratorium  (Antwerp, BE) — photos: Bart Grietens


Abramović:
“I slowly eat 1 kilo of honey with a silver spoon.
I slowly drink 1 liter of red wine out of a crystal glass.
I break the glass with my right hand.
I cut a five-pointed star on my stomach with a razor blade.
I violently whip myself until I no longer feel any pain.
I lay down on a cross made of ice blocks.
The heat of a suspended space heater pointed at my stomach causes the cut star to bleed.
The rest of my body begins to freeze.
I remain on the ice cross for 30 minutes until the audience interrupts the piece by removing the ice blocks from underneath.”


© 1975 Marina Abramovic - Lips of Thomas

Prof. Dr. Thomas Crombez (University Antwerp) witnessed this re-enactment and describes the event in his article “Crepusculair theater. Performance en meer omstreeks 1980“:

“In december 2007 voerde de Antwerpse Mikes Poppe een re-enactment op van Lips of Thomas, de iconische performance van Marina Abramović uit 1975. Poppe trachtte haar geritualiseerde handelingen zo accuraat mogelijk na te doen. (…) Tot er iets onverwachts gebeurde. Een vrouw uit het publiek, die blijkbaar een andere performance van Abramović in haar hoofd had (wellicht Rhythm 0 uit 1974) dacht dat dit het moment was waarop de toeschouwers de vrijheid kregen om om het even wat te doen met het lichaam van de performer. Ze begon de resterende honing op de gekerfde ster uit te smeren, tot enkele andere aanwezigen haar stopten en uit de zaal verwijderden. (…) Het publiek greep nog een tweede keer in, namelijk door Poppe na twee uur van de ijsblokken weg te halen. Op het eerste gezicht is dat méér in overeenstemming met het origineel, want ook bij Abramović begon de wonde door de warmte van de straler opnieuw heviger te bloeden, waarop het publiek haar uiteindelijk uit haar precaire situatie bevrijdde. Maar ook hier speelt een soort historische décalage: bij Abramović werd reeds na een half uur ingegrepen, terwijl Poppe twee uur bleef liggen.”
in: Crombez, T., (2009) “Crepusculair theater. Performance en meer omstreeks 1980”, Documenta 27 (2-3), p. 209-229.)